Standardi koji govore o zaposlenoj majci i istraživanja koja se bave uticajima koje mamina zaposlenost ima na stavove, ambiciju i ponašanje sinova i kćeri, dolaze sa zapada, iz onog srednjeg sloja društva koji se kod nas toliko raslojio, da više ne postoji. To znači da prema tim standardima, mama može da bira da li želi da radi, a nije prinuđena da radi jer sama izdržava porodicu, pošto je samohrana majka, ili joj je muž izgubio posao. U našem društvu, taj standard srednjeg sloja – i to u odnosu na naše društvo, a ne na zapad – drže roditeljski parovi koji dobro zarađuju i imaju jedno ili dvoje dece i roditeljski parovi koji zajedno zarađuju jednu i po dobru platu i imaju jedno dete. Sve ispod toga je puko preživljavanje i sastavljanje kraja s krajem na raznim stepenima bede – na ivici, do kolena, do guše.
Dakle, zapadnjačka afirmativna priča o zaposlenoj mami, ovde ne pije vodu ni na cevčicu. A ona kaže da ćerke majki koje rade imaju više ambicija i samopouzdanja i spremnije preuzimaju rukovodeće poslove, nego ćerke onih majki koje „nisu radile van kuće“ (politički korektan naziv za domaćicu). I da su sinovi zaposlenih majki brižniji prema porodici i spremniji da učestvuju u podeli obaveza.
Ovaj standard se u našem društvu možda može primeniti na relativno imućne porodice u kojima se radne žene bave poslom koji vole, koji ih ispunjava i afirmiše kao korisne članove zajednice, kao ličnosti, čak i ako nisu u braku, odnosno, ako su samohrane majke.
Da, njihove ćerke su svesne da mogu da upravljaju svojim životom i njihovi sinovi su brižni i rastu u muškarce koji su u stanju da pruže oslonac i na koje može da se računa.
Kad pogledamo ukupno društveno bezumlje u kome živimo, deca su nam stvarno super.
